Patiënten als helden van de zorg
Hallo en welkom terug. Ieder van ons hoorde wel dagelijks
de lovende woorden voor “de helden van de zorg” passeren. Bij mij thuis krijgen
die een extra dimensie. Mijn moeder werkt als hoofdverpleegkundige op een
psychiatrische afdeling in een algemeen ziekenhuis (PAAZ), de gevoerde
gesprekken tijdens het avondeten gingen de voorbije weken over… je raadt het al
: COVID-19 en alle moeilijkheden dat het met zich meebracht in het ziekenhuis.
Algemeen bezoekverbod
Midden maart viel het verdict, binnen de lockdownmaatregelen
werd beslist dat er geen bezoek meer in de ziekenhuizen toegelaten was. Naast
alle maatregelen die voor het personeel ziekenhuisbreed gelden zoals elke
patiënt en collega als mogelijks besmet beschouwen, het continu dragen van een
mondmasker, extra aandacht voor handhygiëne, het bewaren van de nodige afstand
(niet evident bij directe patiëntenzorg, bij overleg, samen koffiepauze nemen),
schrappen van alle vergaderingen… dient er nu ook voor de psychiatrische
patiënten extra aandacht besteed te worden aan isolement binnen hun verblijf in
het ziekenhuis.
Quarantaine
Gelukkig is er ondertussen voldoende testmateriaal ter beschikking. In het
begin werden de patiënten bij opname niet getest en dienden ze een week op hun
kamer te verblijven om ze gedurende die periode te observeren op afwezigheid
van symptomen om de regels te versoepelen, daar was de term quarantaine zeker
op zijn plaats. Ik hoorde mijn grootmoeder vroeger al vaak de term quarantaine
gebruiken wanneer ze vertelde over haar isolement toen ze 55 jaar geleden als
17-jarige tuberculose doormaakte. Ze verbleef toen 9 maanden in een speciale
voorziening, totaal afgezonderd van haar ouders, broers en zussen, met
wekelijks 1 toegestaan bezoekmoment. Toen was er ook nog geen sprake van online
digitale communicatie.
Opname op psychiatrie, een emotionele ervaring
Opgenomen worden op een psychiatrische afdeling is vaak een emotionele
ervaring, daar bovenop je partner, kinderen, ouders… niet meer kunnen zien
maakt het extra zwaar. In gewone omstandigheden is bezoek zo vanzelfsprekend,
net als het verlaten van de afdeling voor een bezoek aan de cafetaria, therapiemomenten
in grote groep, een wandeling in het park, bezoek aan de stad, een weekendje
als test binnen de behandelingsfase… alles geschrapt.
Zingeving
Het team probeert de lege momenten van de patiënten zo vindingrijk mogelijk in
te vullen : samen koken, een spel spelen, een quiz organiseren… Maar de
patiënten ervaren zich pas echt zinvol wanneer ze samen met het personeel van
de sterilisatie-afdeling zelf mondmaskers maken (bedoeld voor administratief
personeel in het ziekenhuis, maar ook om aan patiënten mee te geven die het
ziekenhuis mogen verlaten). Ook maakten de patiënten koekjes en gebakjes voor
het personeel dat letterlijk in de frontlinie stond (dienst intensieve zorgen,
de specifieke COVID-afdelingen), met een welgemeende dankjewel.
Versoepeling van bezoekverbod
Vanaf volgende week is er in de ziekenhuizen terug bezoek
toegelaten. Uiteraard nog beperkt. Geen evidente opdracht. Familieleden die
elkaar soms al weken moeten missen mogen elkaar terug ontmoeten, maar met
verbod van kussen, knuffelen, handen schudden, elkaar ontmoeten op de kamer,
iets mee brengen; maximum 1 vaste bezoeker en 1 uur per bezoekmoment
toegelaten. Opnieuw zaken die anders zo vanzelfsprekend zijn en nu nauw
opgevolgd dienen te worden.
Beleidsmakers
Ik hoor mijn moeder vaak zeggen dat ze blij is dat ze in de
huidige situatie geen beleidsmaker van het ziekenhuis is, laat staan van de
regering; toch vind ik dat ze dat op niveau van haar afdeling zeker wel is en
haar kennende zal ze haar team wel betrekken als adviseurs, net zoals de
experts (virologen) voor de regering fungeren. Deze hele COVID-ervaring zal in
de toekomst nog lang nazinderen…
Bronnen:
De informatie van het ziekenhuis van Zottegem is afkomstig
van mijn moeder. Ze is daar werkzaam als hoofdverpleegkundige op de
PAAZ-afdeling.
Facebookpagina van het Sint-Elisabeth ziekenhuis Zottegem: https://www.facebook.com/azsintelisabethzottegem
Een filmpje van de patiënten die bezig zijn met het maken
van mondmaskers: https://we.tl/t-PFgeHfhCHb
Dag Milan
BeantwoordenVerwijderenVoor je grootmoeder moet deze situatie best herkenbaar zijn. Hoe ging ze daar toen mee om? Sociale media bestond toen niet zoals je al aangaf, dus ben ik wel benieuwd.
Wel weer een aangename blog om te lezen!
Groetjes
Liene
Dag Liene
VerwijderenBedankt voor je reactie en interesse! Voor mijn oma is dit inderdaad herkenbaar. Ze verbleef toen 9 maanden in een speciaal voorziene residentie. Daar zaten ze met 6 meisjes in eenzelfde kamer. Haar zus verbleef er ook op hetzelfde moment, weliswaar in een andere afdeling. Doch kon dit dienen als emotionele steun. Verder was er ook wekelijks een bezoekmoment waar ze naar uitkeek, niet gelimiteerd qua aantal personen.
Groeten Milan